பகவத்கீதை.....17

கீதை அர்ச்சுனனுக்கு மட்டும் உபதேசிக்கப்பட்டதல்ல. மனித குல தர்மத்திற்கே இது ஓர் அஸ்திவார உயர் கோட்பாடு. மனித உயிரின் உள் தத்துவத்தை, மனிதப் பிறவியின் உன்னதத்தைக் கீதை உணர்த்துகின்றது. வாழ்வின் உண்மை புரியாமல், சூழ்நிலையால் கலங்கித் தவிக்கும் ஒவ்வொரு ஜீவனுக்கும் தன்னை உணர்த்துவது கீதை.

குருசேத்திர யுத்தகளத்தில “தர்ம சேஷத்ரே குரு சேஷத்ரே!” என்று தர்மத்தின் நாயகனான ஸ்ரீ கிருஷ்ணன் தனது மதுர இதழை அசைத்துத் துவங்கிய வாழ்வியல் தத்துவ கீதமே பகவத்கீதை.

இந்த பகவத்கீதை என்னும் புதையல் வேத வியாசரால் மகா பாரதத்தில் பீஷ்ம பருவத்தில் 25-வது அத்தியாயத்திலிருந்து 42-வது அத்தியாயம் வரை 18- அத்தியாயங்களாக இந்து தர்மத்தின் சாரமாக வைக்கப்பட்டிருக்கின்றது. இது “தர்ம” என்று ஆரம்பித்து “மம” என்று முடிகின்றது. “எனது தர்மம்” என்பது இதன் பொருள். கிருஷ்ணர் தனது தர்மமாகவே இந்த கீதையைக் குறிப்பிடுகின்றார். இந்த தர்மத்தை அறிந்து, கடைப்பிடித்து அறவழியில் வாழ்பவர்கள் தன்னையே வந்து சேர்வதாகவும் அவர் கூறுகின்றார்;

தர்மம் என்றால் பிச்சைக்காரர்களுக்குக் காசு போடுவது அல்ல. இங்கு தர்மம் என்றால் இயல்பு, நெறி, மனப்பாங்கு. தண்ணீரின் தர்மம் குளிர்ச்சி. சூரியனின் தர்மம் வெப்பம். பு+மியின் தர்மம் தாங்குதல். எனவே தர்மம் என்பது நமது இயல்பாக இருக்க வேண்டும். படைப்பின் தன்மையாக அது அமைய வேண்டும். மனிதப் படைப்பின் தர்மம் என்ன என்பதையே கீதை விளக்குகின்றது.